وارد اتاقش که شد با یک حرکت، گوشی موبایلش را از روی میز آرایشش قاپید و به درون اتاق لباسش رفت و خود را بر روی مبل رها کرد و شماره سپیده را گرفت. بعد از دو بوق، تماس به پیغامگیر سپیده منتقل شد:" سلام، سر کلاسم! پیغام بذارین!" تماس را قطع کرد و در اوج عصبانیتش خندید:" هنوز پاشو تو دانشگاه نذاشته، پیغامگیرشو فعال کرده که سر کلاسم!... با اون فامیل اعجوج معجوجش، حق داره!... فکر کنم می خواد یه خرده بچزونتشون، یه خرده هم سر جاشون، بنشونتشون!" با این افکار کمی آرامتر شد. نگاهی به ساعتش انداخت:" یادم رفته بود این ساعت کلاس داره!... ساعت ده، بهش زنگ می زنم که مطمئن بشم خونه س!" اما دلش آرامش می خواست! چرا خواهرش از آزار او لذت می برد!؟... حالا با باران چکار کند؟! کم خطرترین و بهترین راه این بود که جریان را از زبان خودش بشنود تا از کس دیگری، اما... با اینحال نیز از عکس العملش می ترسید. این افکار هیچ کمکی به او نمی کرد؛ عصبانی تر و آشفته تر از آن بود که بتواند تصمیمی منطقی بگیرد، بنابراین سعی کرد خود را آرام کند و بعد به سپیده زنگ بزند و با او درد دل کند. گرمکن ورزشی اش را پوشید و به باغ بزرگی که امارتشان را در بر گرفته بود، رفت. شب شده بود و همه جا تاریک بود. دلش گرفته بود و تحمل تاریکی را نداشت. همه چراغهای باغ را روشن کرد، همه جا مثل روز روشن شد! حوصله فکر کردن به آلودگی هوا و مصرف بیش از حد برق را نداشت! یک امشب را جهان به خاطر او، از خود گذشتگی کند، مگر چه می شود! شروع به گرم کردن خودش کرد تا در میان درختان شروع به دویدن کند. آمیتیس، از باغ جلوی طبقه دوم، او را در باغ پائین می دید. می دانست که حسابی خواهرش را آزرده و عصبانی کرده است، اما زمانیکه رامیس، همه چراغهای باغ را روشن کرد، فهمید این مسئله، واقعاً برای او جدی است. به دو شیوه در برخورد با خواهرش فکر می کرد که هیچکدام شامل کمک کردن به او نبود:

1: او را تنها بگذارد تا هرکار می خواهد انجام دهد.

2: سعی کند بفهمد این باران کیست و چه نقطه ضعفهایی دارد!

احساسات او هم، درهم پیچیده و نامنظم بود! خودش هم نمی دانست که دلش می خواهد، خواهرش را به حال خودش بگذارد یا درسی اساسی به او بدهد!